عارف می‌خواهد 92 تکرار نشود؟

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: محمدرضا عارف بعد از سکوتی بسیار طولانی حالا می‌خواهد در انتخابات پیش روی مجلس تأثیرگذار باشد. می‌گویند او بنا دارد لیست انتخاباتی اصلاح‌طلبان را جمع‌وجو کند و دیدارهایی با فعالان سیاسی داشته است. عارف در حالی وارد گود انتخابات شده است که طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان حاضر به مشارکت در انتخابات نیستند؛ حتی شخص سید محمد خاتمی که برخلاف گذشته تمایلی به تشویق سرمایه اجتماعی اصلاحات به حضور پای صندوق رأی ندارد. در این بین عارف به نوعی می‌خواهد نقش واسط میان گروه‌های اصلاح‌طلبی را ایفا کند و آنهایی که خواهان مشارکت در انتخابات‌اند را ذیل یک لیست واحد گردهم آورد.

البته برخی تحلیل‌ها حاکی از آن است که عارف هدف ثانویه‌ای هم دارد. به این معنی که همه چیز برای عارف در پیروزی اصلاح‌طلبان خلاصه نمی‌شود و او می‌خواهد مانع ورود دوباره روحانی و طیفش در میان اصلاح‌طلبان شود. عارف دقیقا از زمانی در انتخابات این دوره فعال شد که روحانی و حزب اعتدال و توسعه اعلام کردند که می‌خواهند حضور مؤثر در انتخابات داشته باشند. روحانی گفت که می‌تواند با هم‌گرایی اصلاح‌طلبان چند ده نفر را وارد مجلس کند و سخنگوی اعتدال و توسعه هم بیان کرد تمایل دارند با اصلاح‌طلبان ائتلاف کنند و اگر نشد لیست خود را می‌دهند. از طرفی هم گفته شد روحانی لیستی 16نفره را برای خبرگان می‌خواهد ارائه کند.

تا اینجای کار معلوم است که روحانی و همراهانش به طور جدی وارد انتخابات شده‌اند اما در این سو اصلاح‌طلبانی که خواهان شرکت در انتخابات هستند حول هیچ محوری قرار ندارند. دقیقا همین‌ جاست که عارف احساس خطر کرد و تصور کرد که اگر اصلاح‌طلبان نتوانند با یکدیگر تصمیمی واحد درباره انتخابات بگیرند طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان با روحانی ائتلاف می‌کنند؛ کمااینکه تا اینجای کار حزب کارگزاران سازندگی چنین تمایلی را اعلام کرده است.

اختلاف عارف با روحانی به 10سال قبل برمی‌گردد؛ انتخابات ریاست‌جمهوری سال92 که هم عارف و هم روحانی در آن نامزد شدند. عارف انتظار داشت که با توجه به سابقه فعالیتش که معاون اول دولت و وزیر دولت اصلاحات بوده است، همه اصلاح‌طلبان به صورت یکپارچه از او حمایت کنند. انتظاری غیرواقعی هم نبود تا زمانی که هاشمی رفسنجانی به اصلاح‌طلبان اعلام کرد در صورتی اتحاد با شما خواهم داشت که همه از روحانی حمایت کنید. این سخن را ابراهیم اصغرزاده مطرح کرد و گفت که اصرار هاشمی باعث تحمیل‌شدن روحانی غیراصلاح‌طلب به اصلاح‌طلبان شد. البته روحانی و اصلاح‌طلبان به ویژه در موضوع هسته‌ای با هم اشتراکات زیادی داشتند و اصلاح‌طلبان هم بدشان نمی‌آمد به هر شکلی که شده بار دیگر وارد قدرت شوند ولو با نیرویی غیراصلاح‌طلب. عارف از این وضعیت اصلا راضی نبود و گفته می‌شود تا وقتی دستور خاتمی در کار نبود او نمی‌خواست از نامزدی انتخابات انصراف دهد.

این مقطع را می‌توان آغاز اختلافات جدی عارف با روحانی دانست. عارف در تمام این سال‌ها تصور می‌کرد که روحانی جای او بر کرسی ریاست‌جمهوری تکیه زده است و البته بعدش در مجلس هم فکر می‌کرد حق ریاست بر مجلس است که به این هم جایگاه هم نرسید. حالا عارف عزمش را جزم کرده است که مانع از تحقق دوباره آنچه در سال92 رخ داد، شود؛ به این معنی که او نمی‌خواهد بار دیگر اصلاح‌طلبان همراه روحانی شوند و احیانا باعث پیروزی‌اش در انتخابات خبرگان و نیروهای نزدیک به او در انتخابات مجلس شوند. اما اینکه او می‌تواند از پس متحدکردن اصلاح‌طلبان با یکدیگر برآید بحث دیگری است و بررسی‌اش مجال خود را می‌طلبد؛ چه آنکه اجمالا می‌توان گفت او با چالش‌های زیادی روبه‌رو است.