سکانس آخر از "من به اینا نمی‌بازم"

به گزارش "ورزش سه "، وقتی فرهاد مجیدی سپاهان را در مرداد سال 99 برد و بعد از چند قدم به طرف رختکن ورزشگاه آزادی، برگشت و رو به دوربین های عکاسان با انگشتان دست هیس را نمایش داد، نشان داد برای رسیدن به آرزوهای میلیون ها استقلالی که سال‌های سختی را می گذرانند عزمش را جزم کرده است. او همین کار را چند روز بعد با دبل سپاهان تکرار کرد و جنگ بزرگ را با کسانی که پشتش به آنها بود، شروع کرد.

فرهاد آن سال را علیرغم اینکه پرسپولیس را در نیمه نهایی جام حذفی شکست داد، با کم تجربگی خود در یک هفته مانده به فینال جام حذفی بازی را به تراکتور واگذار کرد و استقلال را در لیگ قهرمانان آسیا تنها گذاشت اما اواخر سال  و بعد از نتایج بد فکری به استقلال برگشت و بعد از صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا برابر پرسپولیس در جام حذفی باز هم در ضربات پنالتی در 24 تیرماه پیروز شد. او بعد از آن بازی در میکسدزون ورزشگاه آزادی رو به میکروفن خبرنگاران رسانه های ورزشی جمله ای تاریخی را به زبان آورد:«من به اینا نمی بازم»، جمله ای که به دل هوادارها نشست و بعد هم عدد «4» را نشان داد که برای او و هواداران استقلال در این روزها به یک نماد تبدیل شده است. 

شاید باور کردنش سخت باشد، ولی مجیدی بعد از آن بازی و آن جمله رقابت های لیگ برتر دوره بیستم، در جام حذفی دوره قبل، امسال و لیگ بیست و یکم تا هفته 29 در جریان بازی در رقابت های داخل کشور، تنها در یک بازی در هفته آخر دوره قبل و در یک بازی تشریفاتی به سپاهان باخته است. 

آنها دوبار دیگر در فینال جام حذفی دوره گذشته ونیمه نهایی  امسال به فولاد و نساجی در ضربات پنالتی باخته اند و در لیگ برتر امسال در یک قدمی رسیدن به افتخاری هستند که تا به حال هیچ تیمی به آن دست نیافته است. رسیدن به مقام قهرمانی بدون شکست تنها توسط پرسپولیس سال 52 بعد از 22 بازی و 15 برد و 7 تساوی به دست آمده است. مجیدی می خواهد آن رکورد را با آمار بهتری در نسبت بردهای بیشتر و تعداد بازی بیشتر به یک رکورد ماندگار در فوتبال ایران تبدیل کند.

امروز هواداران استقلال در ورزشگاه آزادی فرش قرمز را برای مربی پهن خواهند کرد که در ابتدای فصل با از دست دادن پنج بازیکنان ترکیب اصلی و مشکلات مدیریتی هیچ امیدی به سرانجام وعده «من به اینا نمی بازم» نداشتند. رفتن فرشید اسماعیلی، محمدنادری، مسعود ریگی، شیخ دیاباته و مهدی قایدی و خریدهای بازیکنان کم نام و نشان، هواداران استقلال را که برای سال 1401 سال ها لحظه شماری می کردند، ناامید کرده بود. هیچ ستاره ای در تیم دیده نمی شد، رابطه اعضای مدیریتی باشگاه با سرمربی حسنه نبود، همانند فصول گذشته زمین تمرین مناسبی در اختیار سرمربی نبود.

ارکان تصمیم گیرنده در راس ورزش از جایگاه خودشان کنار رفته بودند و مجیدی با تیمی کم نام و نشان برای جلوگیری از تکرار دوباره عدد شش راه سختی را در پیش داشت. تیم او که در لیگ قهرمانان آسیا، علیرغم صعود به عنوان تیم اول گل های زیادی خورده بود، با بازنگری در ساختار دفاعی برای به سرانجام رساندن وعده بزرگ سرمربی در حال آماده شدن  به تیم دیگری بود. آنها برای رسیدن به آن چه که در ذهن داشتند همه چیز را از عقب شروع کردند، خط دفاع را محکم بستند و برای تاریخ سازی فصل را شروع کردند.

خط دفاعی استقلال فرصت گل زدن به تیم های دیگر را سخت می داد و جوانان تازه به ترکیب رسیده روح تازه ای در فاز هجومی به خط حمله تیم دادند، ذهن و اندیشه «من به اینا نمی بازم» به کل تیم تعمیم داده شد و حالا کل تیم بدون ستاره‌ی مجیدی در تمامی بازی ها با تمام وجود از جمله «ما به اینا نمی بازیم» دفاع می کردند. 

سرمربی که بارها در دوران بازی و مربیگری در نیمه های راه استقلال را رها کرده بود تا جام های متعددی از کف این تیم برود، پای تیمی که خودش بسته بود این بار ایستاد و برای رسیدن به نمادی جدید در تاریخ باشگاه به همراه شاگردان بی حاشیه تمامی رقابت ها را با سربلندی سپری کرد. از دست دادن دو مدافع اصلی تیم در میانه راه هم مانعی برای هدفی که درپیش بود، نشد. هشتگ جمله ماندگار مجیدی ترند شبکه های اجتماعی شد و حالا شاگردان او ساعاتی دیگر برای ثبت آن در تاریخ فوتبال ایران 90 دقیقه زمان دارند. آنها برای قاطع ترین قهرمانی تاریخ فوتبال ایران با بیشترین امتیاز و کمترین گل خورده امشب به زمین خواهند آمد تا فریاد میلیون‌ها استقلالی را به گوش فوتبال ایران برسانند.

امشب 63 هزار هواداری که به نمایندگی از میلون‌ها استقلالی به ورزشگاه آزادی می روند جلوی پای سرمربی محبوب خود فرش قرمز پهن می کنند. تیمی که برای قهرمانی ذهن خود را تغییر داد و برای خوشحالی هوادارانش بهترین نتیجه تاریخ را در مهمترین دوره رقابت های تاریخ لیگ برتر ثبت کرد.