نامه سرگشاده محمد مایلی‌کهن به حسن روحانی
سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال کشورمان در نامه‌ای سرگشاده به حسن روحانی، رئیس جمهوری به بیان مشکلات این روزهای کشور و مردم پرداخت.
این نامه به شرح زیر است:
«به نام خدا
نامه سرگشاده محمد مایلی‌کهن به رئیس جمهور
جناب روحانی رئیس محترم جمهوری
با سلام و احترام؛
در چند روز گذشته در فرمایشات‌تان اعتراض را حق همه‌ی مردم ایران دانسته بودید. یقیناً این مرقومه را از باب اغتشاش و اختلال نمی‌نگرید، بلکه همان حقی است که جنابعالی به آن قائل هستید و من نیز احدی از آحاد همین مردمی هستم که برای این انقلاب متحد شدیم و نه آشوبگر و اغتشاش‌گر.
آقای رئیس جمهور در شبی که تصمیم گرفتید به یکباره قیمت بنزین را 300 درصد افزایش دهید قطعاً مردم را محرم ندانستید که برخلاف تمام صحبت‌هایی که پیش از آن عنوان کرده بودید برنامه‌ای برای گران کردن بنزین وجود ندارد به یکباره مردمی که همواره محرم نظام شمرده می‌شدند، شوکه شوند.
آقای روحانی! قشر زیادی از مردم من در تنگنا زندگی می‌کنند و بعضاً از سوی مسئولان محترم عنوان می‌شود که آنان از مشکلات زندگی مردم باخبرند، اما باخبر بودن تا لمس این تنگناها با پوست و استخوان متفاوت نیست؟
آقای رئیس جمهور! آیا تا به حال برای پیدا کردن یک دارو برای خود و خانواده‌تان آواره داروخانه‌ها شده‌اید؟ آیا تا به حال برای بستری کردن عزیزان‌تان در بیمارستان‌ها به مشکل برخورده‌اید؟ آیا برای خرید مایحتاج زندگی به خرید رفته‌اید؟ آیا میادین خاروبار و میوه و تره‌بار را به چشم دیده‌اید؟ درک مشکل مردم یعنی مواجه شدن با واقعیت‌هایی که در زندگی مردم جاری است. بدیهی است برای جنابعالی و مسئولین پیدا کردن ارزاق عمومی، دارو و امثالهم معنایی ندارد، چرا که بدون مشکل در اختیارتان قرار می‌گیرد. یقیناً شما مردم را در جامعه نمی‌بینید و یا برای خرید نمی‌توانید به سطح شهر بروید، اما من برای تهیه ارزاق عمومی همانند هموطنانم به نقاط مختلف شهر با وسایل مختلف اعم از اتوبوس BRT، تاکسی، مترو و خودرو شخصی می‌روم که عموماً با لطف و محبت هموطنانم مواجه می‌شوم. خصوصاً هنگامی که به میادین میوه و تره‌بار شهرداری می‌روم عموماً با عنایت و بزرگواری کارگران زحمتکش میادین مواجه می‌شوم که می‌خواهند اجناس بهتری را اختیار من قرار بدهند و من هم با دیدن این همه محبت شرمنده می‌شوم و عموماً اجازه نمی‌دهم با من متفاوت از سایر مردم برخورد شود، زیرا اعتقاد دارم همه باید با هم برابر باشیم، اما هزاران اسف که مسئولین ما خواسته یا ناخواسته از جامعه جدا شده و این جدایی باعث شده است که مشکلات هموطنان را نه تنها لمس، بلکه حتی حس هم نکنند.
جناب روحانی! عنوان فرمودید کسی حق گران کردن کالا و خدمات را ندارد، آیا فقط دولت مجاز به گرانفروشی است؟ آن هم فقط کالایی که در انحصار خودش است و آن هم به یکباره به میزان 50 الی 300 درصد؟
آقای رئیس جمهور! حتی اگر قیمت بنزین 500 تومان افزایش پیدا می‌کرد چگونه انتظار دارید هموطن شریف من که تاکسی دارد و یا به هر نحوی مسافرکشی می‌کند، قیمت کرایه‌اش را افزایش ندهد؟ از طرفی طبیعی خواهد بود که در کنار افزایش قیمت بنزین نرخ سایر کالاها و خدمات نیز افزایش یابد و دیگر با ناظر، بازرس و ... نخواهید توانست حتی به صورت نمایشی قیمت‌ها را ثابت نگه دارید. هر چند اگر مدت کوتاهی هم این امر صورت پذیرد آیا ماحصل آن قراردادن مردم در مقابل یکدیگر نیست؟ هر چند علی‌رغم تمامی نظارت‌ها و بازرسی‌ها در طی این نزدیک به دو هفته اغلب کالاها افزایش قیمت داشته است.
آقای رئیس جمهور! با این همه نهادهای نظارتی و بازرسی که بعضاً به صورت موازی هم عمل می‌کنند، چرا بعد از گذشت 40 سال از انقلاب اسلامی در انجام بسیاری از کارها عاجز مانده‌ایم؟ ما که توانایی انهدام موشک را در آسمان داریم آیا واقعاً با این همه سازمان‌های نظامی، امنیتی و نظارتی نمی‌توانیم مانع از قاچاق سوخت شویم؟
قاچاق سوخت که قاچاق مواد مخدر نیست تا بتوان آن را در کمترین و کوچک‌ترین مکان جاسازی کرد و از طرفی مدام ابراز می‌شود که یکی از اصلی‌ترین دلایل برای گران شدن حامل‌های انرژی قاچاق آن است و مقایسه کردن آن با قیمت برخی از کشورها، اما در نظر گرفته نمی‌شود که درآمد سرانه مردم آن کشورها چقدر است و مردم عزیز ما چه میزان؛ چنانچه قیمت بنزین در آن کشورها مثلاً معادل لیتری 10 هزار تومان است، آیا حقوق دریافتی کارگران و کارمندان‌شان معادل حقوق دریافت هموطنان ماست؟
آقای رئیس جمهور! آیا با گذشت بیش از 40 سال از انقلاب لیاقت هموطنان عزیز ما خانه‌هایی است که در سرپل‌ذهاب، ازگله، کرمانشاه و اخیراً آذربایجان شرقی با زلزله‌هایی همطراز با زلزله‌هایی که در برخی کشورها کمترین آسیب را برای‌شان به همراه دارد بر سر مردم عزیزمان آوار شود و بعد از گذشت مدت زمان طولانی علی‌رغم همه‌ی تلاش‌های مردم و دولت هنوز با مشکلات عدیده‌ای روبرو باشند.
آقای رئیس جمهور! در این سال‌ها به گونه‌ای عمل شده که صاحبان سرمایه و صنایع مختلف به دلایل گوناگون ترجیح داده خارج شوند و یا چنان در پیچ و خم‌های خود ساخته تصریح در امورشان ناگزیر به زد و بند با برخی از اشخاص و شرکت‌های دولتی و بانک‌ها شوند و سپس به خاطر همین زد و بندها متهم و زندانی شوند. به راستی چگونه می‌شود که بی‌حد و حصر و بدون هیچ برگشت و بازخواستی پول مردم در اختیار بعضی از افراد قرار گیرد که هموطن ما هم نیستند، اما برای بازسازی سکوهای ورزشگاه شهیدعضدی رشت و شهید پیشگاه‌هادیان انزلی با گذشت بیش از دو سال عنوان شود که اعتبارات بسیار محدوده شده است و به همین لحاظ هنوز در مراحل ابتدایی آن باشد؟
آقای رئیس جمهور! من نه سیاسی‌ام و نه من بعد در هیچ انتخاباتی اعلام موضع خواهم کرد، لذا حرف من سیاسی و یا با اغراض سیاسی نیست، اما آیا در سال‌های پس از انقلاب هیچ تصمیم اشتباهی چه در بعد داخلی و چه در بعد خارجی گرفته نشده است که فقط عنوان شود که اشتباه بوده؟ فقط به مردم اعلام می‌شد که اشتباه کردیم، حتی نیاز به عذرخواهی هم نبود.
آقای رئیس جمهور! چرا یک روز می‌گوییم خس و خاشاک و یک روز می‌گوییم اغتشاش‌گران عددی نیستند؛ آیا این افراد هموطن ما نیستند؟ آیا اگر درست عمل می‌شد طی این سال‌ها از خس و خاشاک و اغتشاش‌گران کم نمی‌شد؟
آقای رئیس جمهور! در ناآرامی‌های اخیر به هر طرف که آسیب وارد شد و یا خدای نا کرده جان هر کسی به مخاطره افتاد و یا از دست رفت، هموطن ماست.
آقای رئیس جمهور! بعد از تصمیمات برای افزایش قیمت بنزین هر که بگوید قیمت اجناس یا خدمات اضافه نشده و یا نخواهد شد یقین بدانید نه دوستار شماست و نه ملت. تنگناهای زندگی مردم هر روز بیشتر و بیشتر می‌شود. امروز هم دیر است، اما تا دیر نشده به داد مردم عزیز، دوست‌داشتنی و نجیب‌مان برسید و اگر تصمیمات‌تان اشتباه بوده آن را اصلاح کنید.
چون ایران نباشد تن من مباد
محمد مایلی‌کهن».
دیدگاه تان را بنویسید