پرسپولیس خوب ضدحمله انجام میداد
پرواز با برانکو
جلال چراغپور
برای رسیدن به این مرحله همه چیز رنگ خود فوتبال بود؛ فوتبال به معنای واقعی. منظورم این است که پرسپولیس بر اساس واقعیت‌‌های فوتبال است که به این مرحله از لیگ قهرمانان آسیا رسیده است. فوتبال واقعی یعنی فوتبالی که حادثه در آن کمترین نقش را دارد و فوتبالی به دور از اگرها و شایدها یا دیگر گمانه‌‌های 50-50 مرسوم. این فوتبال البته محصول چند عامل است. یکی از این عوامل به خود برانکو ایوانکوویچ برمی گردد؛ شخص خود برانکو. این مربی کروات که حالا بهتر از خیلی‌ها که ادعای شناخت فوتبال ایران را دارند به شناخت این فوتبال و فراتر از آن فوتبال منطقه ما دست پیدا کرده است. او حالا یک برند است؛ یک برند فکری خاص که می‌داند مقابل فوتبال مورد علاقه عرب‌ها چگونه باید بازی کرد.
می‌داند که هر کشوری به یک نوع فوتبال علاقه دارد. علاقه فرهنگی هر کشوری به فوتبال البته متفاوت است. انگلیسی‌ها یک نوع فوتبال را دوست دارند در حالی که برزیلی‌ها نوع دیگری را می‌پسندند. این سلیقه‌ها و علاقه‌‌های متفاوت به فوتبال در واقع شیوه‌ای که باید در فوتبال آن کشور بازی شود را
تعیین می‌کند.
علاقه به حمله یا دفاع را علاقه‌‌های فرهنگی هر کشور به فوتبال آن کشور دیکته می‌کنند، بنابراین برانکو با توجه به رابطه و شناخت عمیقی که از فوتبال ایران و منطقه خلیج‌فارس دارد به خوبی می‌داند که پرسپولیس باید مقابل تیمی مثل السد چگونه باید بازی کند. فوتبالی که پرسپولیس برابر السد به نمایش گذاشت یکی از استراتژیک‌ترین فوتبال‌هایی بود که طی سال‌‌های اخیر دیده بودم. این فوتبال بسیار استراتژیک بود. شکل کچینگ و فرمانی که برای این بازی صادر شده بود جدید و بسیار درست و دقیق بود. اما این فرمان چه بود؟ قبل از اینکه به این سوال پاسخ بدهیم بهتر است بدانیم فوتبال مورد علاقه السد چه بود؟ آنها چه فوتبالی ارائه کردند که برانکو مقابل‌شان ایستاد. فوتبال حاشیه خلیج‌فارس فوتبالی است که علاقه‌مند است با توپ مرده بازی کند. توپ را بکشد و بعد با آن بازی کند.
حضور ژاوی در هر تیمی نوع پاس‌‌های آن تیم را مشخص می‌کند. بازیکنی که کلیدی ترین مهره السد به شمار می‌رود از اسپانیا آمده است؛ از فوتبالی که بازی با توپ مرده را بهتر از هر جای دیگر دنیا بلدند. اما السد علاقه دیگری دارد. این تیم به فوتبال راکد و پاس‌‌های دقیق علاقه دارد تا به سرعت و چابکی و فرار. السد همیشه می‌خواهد فوتبال با توپ مرده را در دستور کارش قرار بدهد. توپ نیرو دارد و آنها می‌خواهند آخرین نیروی توپ را بگیرند و یک ضرب و دو ضرب بازی کنند. در واقع هدف این تیم نفوذ به دفاع حریف است اما با پاس‌هایی به همه جهات.خیلی اهل شوت زدن نیستند و این تیم با همین شیوه بود که استقلال را به زانو درآورد. اما این‌بار برانکو ایوانکوویچ با یک بینش ده‌ساله بهترین و درست ترین استراتژی ممکن را انتخاب کرد؛ حفظ بازی در مقابل. این «حفظ بازی در مقابل» البته تاکتیک نیست، بلکه استراتژی است. در این استرتژی می‌بایست قالب‌‌های تاکتیکی وجود داشته باشد تا ظرف استراتژی ما پر شود. اما این ظرف چگونه پر خواهد شد؟ حالا می‌رسیم به فرمانی که برانکو صادر کرده بود. بازیکنان نباید در محوطه 18 قدم مرتکب خطا شوند. این اتفاق باعث می‌شود امکان کارت گرفتن بازیکنان کاهش پیدا کند. خطر 10نفره‌شدن هم از بین برود. یکی دیگر از فرمان هایی که برانکو صادر کرد این بود که بازیکنان نباید دریبلهای بدی بخورند. این دریبلهای بد باعث می‌شود که پست بازیکنان خالی بماند و حریف بتواند خود را به دروازه برساند. این پرسینگ البته توسط بازیکنان پرسپولیس به درستی انجام شد. دقیق و بی‌نقص هم انجام شد. اما موضوعی که به نظرم بازیکنان و کادر فنی پرسپولیس باید به آن توجه کنند این است که برخورد شخصی برخی بازیکنان و به طور کلی عصبی بودن‌شان ممکن است کار دست تیم‌شان بدهد؛ اتفاقی که برای روزبه چشمی و استقلال افتاد. چشمی اخراج شد تا روند بازی به گونه دیگری پیش برود. شاید اگر این بازیکن از استقلال اخراج نمی‌‌شد السد به راحتی نمی‌‌توانست به دور نیمه نهایی صعود کند.
بنابراین برخی بازیکنان باید دقت کنند که این عصبی‌بودن‌شان کار دست پرسپولیس ندهد و در بازی برگشت شرایط بازی را به ضرر تیم شان تغییر ندهد. نکته جالب توجه اینکه برانکو در این بازی همه را غافلگیر کرد. خیلی‌ها تصور می‌کردند چون پرسپولیس در خانه حریف بازی می‌کند با سیستمی کاملا دفاعی به میدان خواهد رفت اما این مربی تصمیم دیگری گرفت.
در واقع خیلی‌ها فکر می‌کردند تیم برانکو با سیستم 1-5-4 وارد این بازی خواهد شد اما برانکو ابدا دفاعی بازی نکرد و ساختار درستی را برای حفظ نتیجه این دیدار در زمین تعیین کرد. علیپور و منشا را در کنار هم قرار داد تا با ساییدن سر به توپ یکدیگر را به طور مرتب صاحب توپ کنند. نکته دیگر اینکه برانکو برای تعداد پاس‌‌های زیاد السد برنامه داشت. او برای اینکه تیمش از این فشار خارج شود درس ضدحمله را به خوبی به بازیکنانش آموخته بود و بازیکنان هم نشان دادند که برای این شیوه کاملا قابلیت بالایی دارند.
بنابراین 5 مورد ضدحمله برای پرسپولیس پیش آمد که سه فرصت نصیب منشا و دو فرصت هم نصیب علیپور شد. به نظرم این ضدحمله‌ها کاملا در اثر شناخت برانکو از شیوه بازی السد طراحی شده بود. نکته دیگر اینکه مدافعان پرسپولیس از یکدیگر فاصله نداشتند. آنها به هم نزدیک بازی می‌کردند تا عمق دفاع آسیب‌پذیر نباشد و بتوانند به خوبی یکدیگر را پوشش بدهند. ضمن اینکه نباید از کنار بازی خیره کننده شجاع خلیل‌زاده به راحتی بگذریم. این بازیکن در حد و اندازه‌‌های بسیار قابل‌توجهی بازی کرد و این نوید را به ما داد که می‌تواند یکی از مدافعان ثابت تیم ملی هم باشد. در میانه میدان هم تکلیف روشن بود. برانکو از بازیکنان خواسته بود که از جنگ انفرادی پرهیز کنند و به پوشش فضاها بپردازند.
او تاکید کرده بود که نباید روی پای ژاوی تکل زده شود. نباید پیراهن او را بکشند یا از پشت او را بزنند، بلکه باید فضای حرکتی این بازیکن را با بستن و پرس کردن محدود کنند. من در بازی پرسپولیس و السد هیچ اشکال عمده‌ای ندیدم و باید بگویم دلیلی برای ترسیدن از بازی برگشت وجود ندارد. حداقل آقایان اجازه بدهند که پرسپولیس شب را به صبح برساند، بعد شروع به ترساندن بازیکنان از بازی برگشت کنند. دلیلی برای ترسیدن وجود ندارد. این شطرنج را برانکو برده است. او به خوبی استراتژی مقابله با فوتبال تیم السد را می‌داند و بازیکنان هم نشان داده‌اند که این شیوه را به خوبی در زمین پیاده خواهند کرد.
اما مربی السد و بازیکنانش برای بازی برگشت چه تصمیماتی را در دستور‌کار قرار خواهند داد؟ آنها در دو موقعیت بسیار خطرناک ظاهر شدند. یکی از این موقعیت‌ها را بیرانوند به خوبی از آنها گرفت و یکی دیگر از این موقعیت‌ها نیز اساسا به ثمر ننشست تا همه نفس راحتی بکشیم. در واقع تیم فریرا آنجایی که نقطه اتکای خودش را از پاس‌‌های ژاوی خارج کرد و به دریبلهای انفرادی روی آورد بسیار خطرناک ظاهر شد. آنها سه مهره کلیدی دارند که برای این نوع بازی آمادگی بسیار قابل‌توجهی دارند.
اگر فریرا در بازی برگشت این شاه مهره را آزاد بگذارد و فوتبال السد از اتکا به پاس‌‌های ژاوی به آزادی عمل برای دریبلهای انفرادی تبدیل شود کار پرسپولیس سخت خواهد شد و می‌بایست برای این نوع از بازی هم برانکو استراتژی خاصی را در دستور کار تیمش قرار بدهد. چون به طور معمول اگر عبور انفرادی در دستور کار یک تیم قرار بگیرد بازیکن تکنیکی بعد از دریبل یار مستقیم اول فرصت کافی دارد تا فکری برای نفر بعدی داشته باشد و این نمی‌‌تواند اتفاق خوبی برای
پرسپولیس باشد.
با همه اینها باز هم تاکید می‌کنم که دلیلی برای ترس از السد وجود ندارد، چون پرسپولیس در خانه حریف یک گل بسیار ارزشمند را به ثمر رسانده و می‌تواند در بازی برگشت هم کار را در تهران تمام کند.
دیدگاه تان را بنویسید