در زمان حکومت قاجار ها زندگی ارباب سالاری و خان سالاری به بالاترین حد خود رسیده بود، ساختار نظام ارباب و رعیتی به این شکل بوده که ارباب ها زمین ها را که به صورت ولایت ها و مناطق جداگانه بوده است از طرف شاه به صورت اجاره یا مرحمتی یا خریداری در اختیار داشته اند و سالانه مالیاتی را به دربار پرداخت می کردند و در عوض در منطقه تحت اختیار خود دارای اختیارات نامحدودی بودند تا جایی که آسیبی به منافع حکومت مرکزی وارد نمی شد هر کار که می خواستند می کردند .

رعیت هم هرسال به ازای قرار دادی نانوشته زمینی را آباد می کرد و بذر و مقداری به عنوان پیش خور از ارباب می گرفتند و سرمحصول به نسبت معینی حق مالک را از محصول خود پرداخت می کردند که اغلب این نسبت به این شکل بود که دو سهم متعلق به ارباب و یک سهم به رعیت می رسید که هزینه های پیش خورده با سود آن نیز از سهم رعیت کم می شد . که عملا برای رعیت چیزی نمی ماند و در طول سال رعیت برای خورد و خوراک و زنده ماندن باز هم به صورت قرض از ارباب می گرفتند و به این شکل همیشه بدهکار ارباب ها و مورد استثمار دائمی آنها بودند .