تنها خواننده ایرانی باقیمانده از نسل دهه‌های ۳۰ و ۴۰
رشیدی: تا به این سن هنوزهم دستانم برای مخاطبان موسیقی پراست
به گزارش مثلث آنلاین و به نقل از روزنامه ایران : «حال را غنیمت بدانید؛ من تنها باقیمانده ازدونسل ۳۰ و ۴۰ هستم؛ دوران شکوفایی موسیقی وادبیات. تا به این سن هنوزهم دستانم برای مخاطبان موسیقی پراست، ۵۰ و ۶۰ آهنگ دارم که تا به‌حال منتشر نشده اما نه ارکستری حمایت می‌کند و نه رادیو و تلویزیون…» بهانه گفت‌و‌گوی ما با امین‌الله رشیدی تولد او است.
خواننده و آهنگساز ایرانی، هنرمندی برخاسته از رادیو که سالروز تولدش با رادیو گره خورده؛ ۴اردیبهشت. امین‌الله رشیدی امروز ۹۳ ساله می‌شود و رادیو ۷۸ ساله. به نوعی هر دو میراث‌دارهنر و موسیقی‌اند؛ دورانی که به حافظه تاریخ سپرده شد. برنامه رادیویی «گل‌ها» و ظهور آهنگسازان و خوانندگان بنامی چون: حسین قوامی، غلامحسین بنان، محمود خوانساری، روح‌الله خالقی، پرویز یاحقی، مرتضی محجوبی و…
امین‌الله رشیدی به هنرش عشق می‌ورزد و هنوز هم با اشتیاق و سرزندگی به روی صحنه می‌رود؛ حتی قرار است در همین روزهای آینده با گروه موسیقی «عشاق» برنامه‌ای اجرا کند. اما به گفته او رادیو دیگر مانند آن روزها نیست و شاید این اقتضای زمان باشد: «رادیو رقیب گردن کلفتی به نام تلویزیون دارد و به قول معروف عقل مردم به چشم‌شان است، وقتی پای برنامه‌های تلویزیون می‌نشینند کمتر به رادیو توجه می‌کنند. البته درحال حاضر نه رادیو برنامه‌های سطح بالا و جذاب دارد نه تلویزیون. آن دوران رادیو وزنه ای بود و به موسیقی و موسیقیدان احترام می‌گذاشتند.نمی دانم چرا رسانه‌های ما به هنر موسیقی بی‌اهمیت شده‌اند. به قول حضرت سعدی:«هنرمندان را نکو دارد تا بی‌هنران راغب شوند و هنر پرورند و فضل و ادب شایع گردد و مملکت را جمال بیفزاید.»
از نگاه این هنرمند پیشکسوت موسیقی«آثاری که امروز به گوش می‌رسد چه موسیقی پاپ و چه موسیقی سنتی تاریخ مصرف پیدا کرده است و آشفته بازار و بلبشویی است آن سرش ناپیدا. شاید به گفته استاد فرهاد فخرالدینی خلاقیت در موسیقی مرده است، یا آنکه موسیقی و ادبیات سیاست زده شده اند!» او علت آن را این گونه بیان می‌کند: نمی‌خواهند اصل هنر موسیقی حفظ شود و نمی‌خواهند آثار با ارزش موسیقی شنیده شود. کلاً بی‌تفاوت شده‌اند. دیگر به حالشان فرقی نمی‌کند کار خوب یا بد چیست! مسئولان فرهنگی باید به‌گوش باشند و دلسوزی کنند تا شاید این اوضاع سروسامان پیدا کند. برای بازگشت به چهار دهه گذشته زمان زیادی لازم است اما من زنده و شناخته شده‌ام آن را غنیمت بدانید.
خواننده «رسوای جهانم…» دغدغه‌اش از بین رفتن موسیقی است «پیش از انقلاب در تهران یا شهرستان‌ها به تعداد انگشتان دو دست هم کلاس‌های آموزش موسیقی وجود نداشت و آن هنرمندان بنام ظهور کردند اما امروز با وجود ده‌ها هزار آموزشگاه دریغ از یک موسیقیدان یا خواننده و آهنگساز خوب. به قول اخوان ثالث: «ای کاش می‌شد بدانیم ناگه غروب کدامین ستاره ژرفای شب را چنین بیش کرده ست؟» با این حال ناامید نیستم و اکنون که ۹۳ ساله شده‌ام آرزو می‌کنم جنگ و ستیز که در دنیا به وجود آمده بویژه در خاورمیانه از بین برود، باید برای این تشنجی که در دنیا است کاری کنند. ۶۰- ۵۰ سال پیش این بساط و داعش نبود. نمی‌دانم چرا جهان چنین به هم ریخته است. آرزوی دیگرم، رسیدگی به وضعیت هنری من است. آقایان و متصدیان دلسوز رادیو آهنگ‌های مرا بگیرید و از آن استفاده کنید و غنیمت شمرید.»
دیدگاه تان را بنویسید