فصل های بعدی جوکر با حضور بانوان خواهد بود | کدام بازیگران زن حضور خواهند داشت؟

در این بین، سیامک انصاری که مجری مسابقه است به همراه چهل دوربین کوچک و بزرگ در محیط برگزاری مسابقه تمام شرکت کنندگان را زیر نظر می گیرند تا اگر نشانه هایی از خنده آن ها مشخص شد، بلافاصله به او در مرحله اول کارت زرد و سپس کارت قرمز نشان دهد تا از مسابقه حذف شود.

نکته جالب اینکه در طول مسابقه نیز شرکت کنندگانی تحت عنوان «زامبی» با کیفی که در آن مبلغ 50 میلیون تومان قرار داده شده وارد مسابقه می شوند تا بتوانند دیگران را بخندانند با این تفاوت که آن ها خودشان می توانند بخندند و همین موضوع کار را برای شرکت کنندگان دیگر سخت می کند. در نهایت نیز برنده مبلغ 150 میلیون تومان کسب می کند.

همانطور که اشاره شد مسابقه «جوکر»از یک ایده خارجی کپی برداری شده و به دلیل محدودیت های ساخت برنامه در ایران نیز بسیاری از ویژگی های جذاب آن حذف یا تغییر نموده است. با این حال، هنوز هم هسته سرگرم کننده این ایده در نسخه ایرانی نیز وجود دارد که به نظر می رسد توانسته رضایت تماشاگران ایرانی را به همراه داشته باشد. برنامه «جوکر» عالی نیست اما در مقایسه با دیگر تولیدات سطحی این روزهای تلویزیون و شبکه نمایش خانگی وضعیت بهتری دارد.

برنامه جوکر تازه ترین رئالیتی شو ایرانی است که بومی سازی شده یک برنامه خارجی با نام LOL توسط احسان علیخانی و فیلیمو هست. شرکت کنندگان جوکر باید بقیه را بخندانند اما خودشان نخندند و همین مسأله باعث خلق شدن کلی لحظات بامزه و خنده دار شده. اما جوکر آیا یک کپی خوب هست و یا پتانسیل های از دست رفته درونش هست؟ در این ویدیو به این مسأله میپردازیم.

در واقع رئالیتی شو جوکر یک ایده جهانی را بومی‌سازی کرده ولی آیا این اتفاق به درستی رخ داده و یا مشکلاتی در این مسیر وجود دارد؟ نقش سانسور در این میان چیست و چقدر به برنامه فشار آورده؟

نقطه آغازین این بازی از سرزمین «آفتاب تابان» یعنی ژاپن شروع شده است. سال ۲۰۱۶ بود که یک کمدین ژاپنی به نام هیتوشی ماتسو موتو تصمیم گرفت ده نفر را یک جا جمع کند. ده نفر کمدینی که باید می‌خنداندند اما به شرطی که خودشان نخندند. سخت بود اما برنامه گرفت و به بقیه جاهای دنیا سرایت کرد. استرالیا، آلمان، ایتالیا، فرانسه، اسپانیا، هند و مکزیک مقصد بعدی این برنامه بودند. عضو جدید این گروه ایران است. کانادا کشور بعدی که تصمیم دارد این مسابقه را بسازد.

اسم نسخه ژاپنی «داکیومنتال» بود. غرب اسم مسابقه را «آخرین نفری که می‌خندد» گذاشت و اسم آن در ایران «جوکر» شد. اسم جوکر را که می‌شنویم یاد کاراکتر جوکر می‌افتیم، یاد فیلم‌های سینمایی متعدد. اما چرا اسم یک برنامه ایرانی جوکر شده است؟ جوکر یعنی کسی که جوک می‌گوید و بقیه را می‌خنداند، همان لطیفه‌گوی خودمان.

تماشای اتفاقات خنده‌دار و نخندیدن، کار ساده‌ای نیست. این موضوع، دستمایه ساخت مسابقه جوکر در شبکه نمایش خانگی شده که مورد استقبال کاربران هم قرار گرفته است. در این برنامه از هنرمندان خواسته شده به مدت ۶ ساعت در هر نقشی که می‌خواهند بازی کنند، هرچه می‌خواهند بگویند و هر رفتار و احساسی که دارند بروز دهند ولی قانون بازی یکی از مهم‌ترین غریزه‌های انسانی را که خنده است در تمام لحظات، ممنوع کرده است.

قسمت اول جوکر پخش شد. نگاه‌ تیزبین مخاطبان به سمت تیتراژ و اسامی نویسندگان رفت. سوال بزرگ مخاطبان این بود: «مگر این مسابقه رئالیتی‌شو نیست، پس نقش نویسنده‌ها در این داستان چیست؟» در این میان استوری یکی از نویسنده‌های جوکر، جنجال‌ها را شعله‌ورتر کرد!

نظر شما درباره این حرف‌ها چیست؟ اگر سری به نمونه‌‌های خارجی بزنید و تیتراژ آنها را هم ببینید، می‌دانید سمت نویسندگان در تیتراژ این برنامه‌ها هم وجود دارد. از طرفی در سایت آی‌ام‌دی‌بی هم می‌توان اسامی نویسندگان این برنامه‌ها را دید. پس قضیه چیست؟ شاید بهتر است جواب خود نویسنده جوکر را بخوانیم:...نوشتن کلیت برنامه، نحوه اجرا، بازی‌ها و موقعیت‌های برنامه به عهده نویسنده‌ها است و چطور می‌توان لحظه‌های بداهه را از پیش نوشت.